ေမာင္လူေအးကားအအိပ္ႀကီးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။တကၠသုိလ္ေက်ာင္းမွာတုန္းက
နံနက္လဖက္ရည္ကိုဘယ္ေတာ့မွမေသာက္ရေခ်၊နံနက္စာစားရန္ေခါင္းေလာင္းထုိးမွအိပ္ရာမွ
ထေလ့ရွိသည္၊သူတကာနံနက္စာစားျပိးမွထမင္းပဲြသို႔ေရာက္၏၊မႀကာခဏနံနက္စာငတ္ေလ
သည္၊ေခါက္ဆဲြနွင့္သာေက်နပ္ရသည္ကမ်ား၏။
ေမာင္လူေအး
၄-၅-၆-တန္းတုန္းကမူကားဖြားေဒြးႀကီးသုံးႀကိမ္တို္င္တိုင္နိဳးမွအိပ္ရာမွ
ထ၍ေက်ာင္းသြားေလ့ရွိသည္၊
ပထမအႀကိမ္နွိဳးလွ်င္မထေသး
ကိစၥမရွိ ၊
ဒုတိယအႀကိမ္နွိဳးလွ်င္
မထ ေသး ၊ ဖြားေဒြးႀကီး ဆူေလသည္၊
တတိယအႀကိမ္နွိဳးလွ်င္မထဘဲမေန၀ံ့ေတာ့ျပီ၊တတိယအႀကိမ္နွိဳး၍မွ
မထလွ်င္ဖြားေဒြး
ႀကီးစိတ္ဆုိးသျဖင့္၀ါးျခမ္းျဖင့္ေဆာ္ေလေတာ့၏၊
ဤကားေမာင္လူေအး၏အအိပ္ႀကီးေသာဂုဏ္ထူး၀ိေသသေပတည္း၊
ေမာင္လူေအးေက်ာင္းမွထြက္၍အလုပ္အကိုင္နွင့္ျဖစ္လာေသာအခါ၊ထုိဂုဏ္ထူးႀကီးမွာ
အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားေလသည္၊ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကတာ၀န္ေတြမမ်ားေသးေပ၊ယခုကား
တာ၀န္ေတြမ်ားလာေပျပီ၊ငယ္ငယ္တုန္းကဖြားေဒြးႀကီး၏၀ါးျခမ္းကုိေႀကာက္ရေသာေႀကာင့္အိပ္
ရာမွေစာေစာထခဲ့၏၊ယခုမူကားတန္၀န္၀ါးျခမ္းကုိေႀကာက္ေသာေႀကာင့္ေစာေစာအိပ္ယာမွထ
ေလ့ရွိလာသည္၊တာ၀န္၀ါးျခမ္းကဖြားေဒြးႀကီး၀ါးျခမ္းထက္အဆစတစ္ရာတန္ခုိးႀကီးေပ၏၊
အိပ္ေမာက်ေနယင္းဇတ္ခနဲလန္႔၍နုိဳးနိုင္ေအာင္ပင္တတ္နိင္ေသာတာ၀န္၀ါးျခမ္းေပတည္း၊
မနက္ျဖန္နံနက္ေစာေစာ၅နာရီထြက္ေသာသေဘၤာျဖင့္ျမန္မာျပာသာရြာသုိ႔ေမာင္လူေအး
သြားရေပမည္၊နံနက္ေစာေစာ၄-နာရီတြင္အိပ္ရာမွထရမည္ျဖစ္သည္၊ေစာလြန္းလွသည္မထခ်င္
သုိ႔ေသာ္သေဘၤာမမွီမည္ကုိစုိးရသည္၊နံနက္ေစာေစာ ၄ -
နာရိီထုိးသည္နွင့္တျပိဳင္နက္နာရိီနွိဳး
စက္ပေယာဂေႀကာင့္ေမာင္လူေအးအိပ္ရာမွထရသည္၊မႀကာမွိီပင္အနီးနားရွိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ
ကုလားတက္သံကုိႀကားရေလသည္၊
အသံကားကနဦးတြင္ခပ္ေလးေလး၊ထုိ႔ေနာက္တျဖည္းျဖည္းျမန္၍ျမန္၍လာျပီး၏၊
ေနာက္ဆုံးတြင္တခ်က္နွင္တခ်က္ဆက္၍ဆက္၍သြားျပန္သည္၊
ေမာင္လူေအးသည္မ်က္နွာမသစ္နိုင္ေသးဘဲထုိကုလားတက္တူရိယာသံကုိအာရုံစုိက္ခါ
နားေထာင္ေနသည္၊မည္မွ်သာယာေသာအသံေပနည္း၊မည္မွ်ႀကည္နဴးဘြယ္ေကာင္းေသာအသံ
ေပနည္း၊မည္သည့္တူရိယာသံသည္ဤကုလားတက္ထံထက္သာနုိင္ပအံ့နည္း၊ဟုေတြးေတာကာ
ေနမိသည္၊
ယခင္အခါကကုလားတက္အသံမ်ားကိႀကားခဲ့ဖူးသည္မွာမေရတြက္နိုင္ျပီ၊သုိ႔ေသာ္မည္
သည့္အခါကမွ်ကုလားတက္သံကိုသာယာသည္ဟုမထင္မွတ္မိခဲ့၊နားျငီးစရားေကာင္းေသာအသံ
ဟုပင္ကဲ့ရဲ့မိခဲ့သည္။
တုတ္
- တုတ္ - တုတ္ တုတ္ - ဟူေသာ ကုလားတက္သံ၏သာယာျခင္းမွာမဆုိေလာက္
ေသး-ထုိအသံတြင္ပါလာေသာအဓိပၸါယ္ကားမည္မွ်နက္နဲပါသနည္း၊မည္မွ်ေလးနက္ပါသနည္း၊
စဥ္းစားႀကည့္ပါကေကာင္းစြာသိရေပလိမ္မည္။
တုတ္
-တုတ္ - တုတ္ တုတ္ - ဟူေသာအသံကားေနမင္းႀကီး၏ေရွ႔ေတာ္ေျပးေပတည္း၊
ေနမင္းႀကီးမႀကာမီထြက္ေပၚလာေတာ့မည္အိုသတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔ထႀကေလာ့-ထႀကေလာ့၊ေနမင္း
ႀကီးကိုထ၍ႀကည့္ႀကေလာ့၊ေရာင္ျခည္တစ္ေထာင္အလင္းကိုေဆာင္ေသာေနမင္းႀကီးထြက္ေပၚ
လာပုံကားဆန္းႀကယ္လွေပစြ၊ဤသုိ႔ဆန္းႀကယ္စြာထြက္ေပၚလာပုံကုိမျမင္လုိက္မရွိရေလေအာင္
ထႀကကုန္ေလာ့ - ထကုန္ေလာ့
၊ဟူ၍တုိက္တြန္းေနေသာအသံပင္ျဖစ္၏၊အဘယ္မွ်ႀကည္နူး
ဘြယ္ေကာင္းလိမ့္ပါဘိသနည္း၊
ကုလားတက္သံနွင့္အတူပါလာေသာအဓိပၸါယ္ေနာက္တစ္မ်ိဳးလည္းရွိေသးသည္၊
တုတ္ -တုတ္ - တုတ္ တုတ္
ဟူေသာအသံကိုေသခ်ာနားေထာင္ႀကည့္ပါ၊ဤသို႔ဆိုေနပါသည္
အိုသတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔ထႀကေလာ့-ထႀကေလာ့၊အလုပ္ခြင့္သုိ႔၀င္ႀကေလာ့၊သူတကာထက္အလ်င္
အလုပ္ခြင္သို႔၀င္လ်ွင္သူတကာထက္ပို၍ႀကီးပြါးတုိးတက္ေပလိမ့္မည္၊ဤေခာတ္သည္သူတကာ
ထက္အျပဳိဳင္ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေနရေသာေခတ္ျဖစ္သည္၊ဤမခ်ိန္တြင္သင္အိပ္ေနေလလွ်င္သူ
တကာဦးသြားေပမည္၊ဤေခတ္ကားမသိသူေက်ာ္သြားသိသူေဖၚစားေသာေခတ္ျဖစ္သည္၊ထုိသူ
တို႔သာစားႀကရေပလိမ္မည္ထႀကေလာ့သိသူမ်ားျဖစ္ႀကကုန္ေလာ့၊ေလာကီအလုပ္ကိုအားမထုတ္
လုိလ်ွင္ေလာကုတၱရာအလုပ္ကိုအားထုတ္ႀကကုန္ေလာ့နိဗၺန္သုိ႔သူတကာထက္အလ်င္ေရာက္
ေအာင္ႀကိဳးစားႀကကုန္ေလာ့၊ကမၼ႒ာန္းကိုစီးျဖန္းႀကပါကုန္ေလာ၊့အိပ္ေနျခင္းကားအက်ိဴးမရွိ၊က်န္း
မာေရးကုိလည္းမရ၊ေလာကီစီးပြါးေရးလည္းမျဖစ္ထြန္း၊ေလာကုတၱရာအေရးလဲမေဆာင္၊အုိသတၱ၀ါ
အေပါင္းတို႔အိပ္ရာမွထႀက၍အလုပ္ခြင္သို႔၀င္ႀကကုန္ေလာ့-၀င္ကုန္ေလာ့၊
ဤသို႔နွိဳးေဆာ္ေနသည့္ကုလားတက္သံကုိႀကားရေသာေမာင္လူေအး၏စိတ္မွာလွဳတ္လွဳတ္
ရွားရွားထထႀကြႀကြျဖစ္လာ၏၊ေမာင္လူေအးတြင္ထႀကြေသာစိတ္မ်ားတဖြားဖြားေပၚလာႀကကုန္၏။
ေရွးအခါကဤအခ်ိန္တြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္ကိုနွေျမာမိေပ၏၊ေရွးအခါကဤအခ်ိန္တြင္အိပ္ေပ်ာ္
ေနခဲ့တုန္းျဖစ္ေသာေႀကာင့္ကုလားတက္သံ၏နွိဳးေဆာ္ခ်က္မ်ားကိုမႀကားခဲ့ရေပ၊တခါတရံႀကားခဲ့
ဘူးေသာ္လည္း- တုတ္ - တုတ္ - တုတ္
-တုတ္ ဆိုေသာအသံကိုသာႀကားခဲ့ရ၏နွိဳးေဆာ္ေသာအဓိ
ပၸါယ္ကိုကားမစဥ္းစားမိိခဲ့၊ယခုမွသာဤနွိဳးေဆာ္ခ်က္၏အဓိပၸါယ္ကိုကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကားရေပ
သည္၊တုတ္ - တုတ္ - တုတ္ -တုတ္ ဟူေသာ
ကုလားတက္သံကားအဓိပၸါယ္ကင္းမဲ့ေသာအသံမ
ဟုတ္၊ေျခာက္ေသြ႔ေသာအသံလည္းမဟုတ္၊အဓိပၸါယ္နွင့္ျပည့္စုံ၍စုိေျပေသာအသံျဖစ္ေလသည္၊
ဤအသံကားစင္စစ္အားျဖင့္
နိဗၺာန္ေဆာ္ႀကီးျဖစ္၏၊မည္သည့္ေတးကဗ်ာသည္ကုလားတက္သံ
ထက္ေလးနက္ပါအ့့ံနည္း၊
ထုိကုလားတက္သံ၏အေပၚတြင္စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနသည္နွင့္ပင္အခ်ိန္အေတာ္ေနွာင္း
သြား၏၊ခရီးသြားစရာမရွိဘဲထုိအသံအေပၚတြင္သာစဥ္းစားခန္းထုတ္ေနမည္ဆိုပါမူမည္ကဲ့သို႔စိတ္
ကူးမ်ားေပၚေပါက္လာမည္မသိ၊သုိ႔ေသာ္ခရီးသြားစရာကရွိေနေသာေႀကာင့္စဥ္းစားခန္းကိုျဖတ္
လုိက္ရေလသတည္း။
ထုိ႔ေနာက္အ၀တ္အစားလည္းေကာ္ဖီေသာက္ျပီးလ်ွင္သေဘၤဆိပ္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္၊
လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ “ ေနာင္ ေနာင္ “
ဆုိေသာေႀကးစည္သံကိုႀကားရသည္၊ထုိအသံနွင့္
အတူခပ္ေလးေလးေလးဆဲြကာရြတ္လုိက္ေသာလူတစ္ေယာက္၏အသံကိုႀကားလုိက္ရသျဖင့္
စိုက္ခါနားေထာင္မိသည္၊ဘုရားကိုးဆူဆရာ၏အသံနွင့္္ခပ္ဆင္ဆင္တူ၏သုိ႔ေသာ္ဘုရားကိုးဆူ
ဆရာ၏အသံလည္းမဟုတ္ေပ၊နံနက္ေစာေစာအိ္ပ္ရာမွထခါဘုရားရွစ္ခိုးေသာအဘုိးႀကီးမ်ား၏အ
သံနွင့္လည္းမတူ၊
ဟုိမွာရွဳေလာ့၀တ္ျဖဴစင္ႀကယ္ကို၀တ္ခါေလ်ွာက္၍လာေလသည္၊လက္ကေႀကးစည္ကုိဆဲြ
ထား၏၊နွဳတ္ကမူကားသာယာႀကည္နဴးဘြယ္ရာကိုရြတ္ဆိုလာေလသည္၊
ဤသူကားနိဗၺာန္ေဆာ္ေပတည္း
၊ ေစာေစာစီးစီး ၄ နာရီအခ်ိန္တြင္လူတကာအက်ိဳးအ
တြက္ေဆာင္ရြက္ေနေပ၏၊ေကာင္းေလစြ-ေကာင္းေလစြ
-ေကာင္းေလစြ - သာဓု - သာဓု-သာဓု
ထုိအခ်ိန္အခါတြင္ထုိသူ၏စိတ္ထဲတြင္မေကာင္းေသာစိတ္ထားရွိမည္မဟုတ္၊သူသည္မည္မွ်ႀကည္
နဴးေနေပမည္နည္း၊ထုိသူ၏စိတ္ထဲသို႔ေခတၱမွ်၀င္ႀကည့္ႀကပါကုန္စုိ႔-
အလြန္ႀကည္နဴးေနသည္ကို
ေတြ႔ရေပလိမ့္မည္၊သူကားအေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနေပလိမ့္မည္၊ထုိသူ၏နွိဳးေဆာ္ေသာေႀကးစည္သံ
ေႀကာင့္နံနက္ဆြမ္းခ်က္ရန္အိပ္ရာမွထႀကေလျပီ၊လမ္းေဒါင့္အိမ္မွေဒၚစာဥႀကီးမ်က္နွာသစ္
ေန၏၊အိမ္ေရွ႔အိမ္မွဦးေဂၚရာႀကီးလဲေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နွင့္ဘုရားရွစ္ခုိးစျပဳေလျပိ၊
ထုိသူနွင့္ေႀကးစည္တို႔၏အသံကားမဂၤလာရွိေသာအသံမ်ားျဖစ္ႀကကုန္၏၊မႀကာမီကႀကားခဲ့
ေသာကုလားတက္သံကဲ့သုိ႔ပင္ေနမင္း၏ေရွ႔ေတာ္ေျပးမ်ားျဖစ္ေပတည္း၊
သူတို႔၏အသံမ်ားကိုႀကားရေသာေႀကာင့္အိမ္ေဖါက္ထြင္းရန္ႀကံစည္ေနသူမ်ားအိမ္ျပန္ေလ
ျပီ၊ထုိအသံကားမေကာင္းမွဳကိုတားဆီးေသာအသံတုိ႔ျဖစ္ေလသည္၊ထုိသူခုိးေလာင္းတို႕စိတ္ထဲတြင္
ရုတ္တရက္ေသာ္ငွက္ဆိုးသံကဲ့သုိ႔ထင္မိႀကေပလိမ့္မည္၊သို႔ေသာ္ေစ့ေစ့ေတြးႀကည့္မည္ဆိုလွ်င္
ထုိအသံတို႔ကိုေက်းဇူးတင္ရမည္ကားမလဲြတည္းထုိအသံမ်ားေႀကာင့္သာမိမိတုိ႔သာမိမိတို႔မေကာင္းမွဳ
ကုိျပဳမိျခင္းျဖစ္ေလသည္၊ထုိအသံမ်ားကယ္ေသာေႀကာင့္သာေထင္နဳတ္ခမ္းသို႔ေရာက္ျပိးမွေထာင္
ထဲသို႔မေရာက္ဘဲရွိရေလသည္၊
ထုိသာယာေသာအသံတို႔ကားေ၀းသည္ထက္ေ၀းသြားေလျပီ၊ေမာင္လူေအးမွာစဥ္းစားယင္း
လမ္းေလ်ွာက္၍လာေလသည္၊ျမစ္ဘက္မွေလေျပကေလးကလည္းတိုက္ခတ္လ်က္ေနေလ၏၊
ဤအခါမ်ိဳးကိုမႀကဳံဖူး-သူသည္လူျဖစ္က်ိဳးမနပ္ခဲ့ဟုစဥ္းစားမိ၏၊သို႔နွင့္သေဘၤာဆိပ္သို႔ေရာက္ေလ
သတည္း
သိပၸံေမာင္၀ ( ၁၂၉၅ ခု ျပာသိုလ ) 1934 ခုနွစ္
ဇႏၷ၀ါရီလ
ေမာင္သုည ၏ မွတ္ခ်က္
နိဗၺာန္ေဆာ္ ေဆာင္းပါးမွာ ေမာင္သုည ၁၀ တန္းတုန္းက သင္ခဲ့ရေသာ သိပၸံေမာင္၀
၀တၱဳေဆာင္းပါမ်ား စာအုပ္ မွ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္၊၊
ဒီေဆာင္းပါးကေလးကို
မႀကာခဏထုတ္ဖတ္ေလ့ရွိသည္၊အိပ္ယာထေနာက္က်ေလ့ရွိ
လာေသာအခါ-အလုပ္အကို္င္လုပ္ရန္ပ်င္းရိလာေသာအခါတြင္-အထူးသျဖင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကုိဆုံး
မသည့္အေနျဖင့္ထုတ္ဖတ္ေလ့ရွိပါသည္၊
ဘ၀တြင္က်ိဳးစားလုိစိတ္မ်ားေလ်ာ့က်လာလွ်င္-ေသာ္၄င္း
ကုသိုလ္တရားမ်ားအားထုတ္ရန္ပ်င္းရိေမ့ေလ်ာ့လာလ်ွင္၄င္း
- ထုိေဆာင္းပါးက ဆုံးမ
နွိဳးေဆာ္ေလေတာ့သည္၊
အမိအဘမ်ား
မရွိေတာ့သည္ အခါတြင္ အဆုိပါေဆာင္းပါသည္ ေမာင္သုည၏ဖြားေဒြး
ႀကီးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္ ၊
ပထမအႀကိမ္နွိဳးလွ်င္မထေသး ကိစၥမရွိ ၊
ဒုတိယအႀကိမ္နွိဳးလွ်င္
မထ ေသး ၊ ဖြားေဒြးႀကီး ဆူေလသည္၊
တတိယအႀကိမ္နွိဳးလွ်င္မထဘဲမေန၀ံ့ေတာ့ျပီ၊တတိယအႀကိမ္နွိဳး၍မွ
မထလွ်င္ဖြားေဒြး
ႀကီးစိတ္ဆုိးသျဖင့္၀ါးျခမ္းျဖင့္ေဆာ္ေလေတာ့၏၊
ေမာင္သုည
No comments:
Post a Comment